Sommige geheimen kunnen beter verborgen blijven, maar wat als het verleden niet wil rusten? Het is 2005, dertig jaar na alle gebeurtenissen die het leven van de vier vrienden op zijn kop zette. Voor Bibi, Julia, Tom en Alex blijven spoken uit het verleden zich aandienen. Een vreemdeling in Eslo zet Bibi's verleden ineens in een ander daglicht. En voor Lotte, Julia's dochter, blijkt de liefde veel spannender dan ze altijd had gedacht. Maar of het verstandig is aan al die verleidingen toe te geven en om die lang bewaarde geheimen in de openbaarheid te brengen? Misschien duurt eerlijk niet altijd het langst, en is het soms beter om te zwijgen.

Leesfragment:

Bibi wacht op de trein. Zonnestralen vallen door het glazen dak het station binnen, stofjes dansen in de grillige lichtbanen. Vanuit haar ooghoek ziet ze beweging bij de kiosk. Een man in een lange, donkere jas komt gehaast aanlopen. Het is Jelle. De pianist. Háár pianist. De panden van zijn jas fladderen.
‘Bibi! Bibi!’ roept hij.
Met gemengde gevoelens ziet ze hem naderen.
‘God, wat ben ik blij dat die trein vertraging heeft,’ hijgt hij, terwijl hij zijn hand op haar schouder legt. ‘Ik wilde je… Ik moest je nog even zien. Waarom ben je er zo snel vandoor gegaan? Heb ik iets verkeerds gezegd of gedaan? Het ene moment lag je nog naast me en het volgende was je
verdwenen. Ik heb je niet eens horen vertrekken.'
Bibi verstijft. Wat heeft ze gedaan? Waarom moest ze zich nou weer zo nodig al die onrust op de hals halen? Net nu het zo goed gaat tussen Tom en haar. Goed, Tom is behoorlijk voorspelbaar de laatste tijd, en humeurig ook. Jelle lijkt soms in alles zijn tegenpool. Bruisend van de ideeën, ook op muzikaal gebied. Een en al energie. Maar ze beseft heus wel dat liefde een werkwoord is en dat het najagen van nieuwe prikkels uiteindelijk niks dan ellende oplevert. Bovendien heeft ze een gezin. Tien jaar geleden lachte ze om vrouwen die zichzelf tot slaaf maakten van hun kinderen. Nu is ze zelf zo’n slaaf.