Als Niels ontslag neemt als  magazijnmedewerker, gaat hij op zoek naar een nieuwe baan. Zijn oog valt op een vacature bij de inrichting waar zijn moeder jaren geleden is overleden, en dan wordt de meesteroplichter in hem wakker.

Met niets te verliezen vervalst hij diploma's, bluft zijn ervaring bij elkaar en solliciteert op de functie van psychiater. Zijn aversie tegen medicatie, een persoonlijk principe ontstaan in zijn jeugd, zorgt ervoor dat hij er een onconventionele behandeling  op nahoudt. Maar niet iedereen is enthousiast over deze mysterieuze nieuweling.

Leesfragment:

Niels Van Eyk niesde boven de krant. ‘Allergie voor drukinkt,’ mompelde hij in zichzelf, ‘ook dat nog.’ Hij niesde nogmaals, dit keer in zijn elleboog. Zijn oog viel op de kat die zich in een onmogelijke bocht rond de verdorde plant op de vensterbank had geplooid, om zo het laatste restje zonlicht van de dag te vangen. ‘En voor jou ben ik ook allergisch,’ riep hij het dier toe.

De kat reageerde door langzaam één oog te openen en het in hetzelfde tempo weer te sluiten.

‘Hallo?’ verhief Niels zijn stem. ‘Is dit je reactie? Ben ik dan alleen goed om je etensbak te vullen? Als je maar weet dat Gabrielle je morgen komt ophalen. En dat je daar blijft. Niks omgangsregeling.’ Opnieuw niesde hij. Hij bladerde door de krant zonder dat de inhoud echt tot hem doordrong. Plotseling bleef zijn blik haken aan een woord: Zwaneveldkliniek. Nee maar, de Zwaneveldkliniek. Wanneer had hij voor het laatst aan die sombere plek gedacht? Minder lang geleden dan hij zou willen. Niels onderdrukte een rilling. Zou Herr dokter Arfman er nog werken? Welnee, die was vast allang met pensioen, hij moest destijds al een eind in de vijftig zijn geweest.

Zijn ogen vlogen over de regels. De Zwaneveldkliniek in Doornhoven zocht een psychiater.  ‘Diagnostiek, indicatiestelling, medicatie-instelling, behandeling, supervisie...’

Dit was perfect. Waarom was dit niet eerder bij hem opgekomen?