De vijftienjarige Louise zorgt voor haar humeurige vader Herbert Oostdijk, bekend beeldend kunstenaar. Dat hij op de wachtlijst staat voor een harttransplantatie weerhoudt hem er niet van te roken, te drinken en het met vrouwen aan te leggen. Verder dreigt het een saaie zomer te worden voor Louise.

Daar komt verandering in als een ongenode gast op de opening van Herberts expositie verschijnt, en de kunstschilder een hartaanval bezorgt. Hij belandt in het ziekenhuis, in afwachting van een donorhart. Een nieuw hart brengt letterlijk en figuurlijk een nieuw leven met zich mee, maar ook een fatale dreiging.

Recensies:

‘… Als de maatschappelijk werkster op het toneel verschijnt, wordt het griezelig spannend en tegelijkertijd zit er een zekere mate van zwarte humor in. Een aanrader.’
- NBD Biblion

‘… De geleidelijke en deugdelijke opbouw van de intrige en de psychologische uitdieping van de personages getuigt van vakmanschap en belooft voor de toekomst.’
 - Leeswolf- Staf Schoeters

Leesfragment:

Sinds haar vader in het ziekenhuis ligt, bekijkt Louise mensen met andere ogen. Ze verdeelt ze in twee categorieën: geschikt en ongeschikt voor transplantatie. Hoewel de donor een vrouw zou kunnen zijn, stelt ze zich het liefst een man voor. Een jongeman met een hart dat slaat als de big Ben, maar die de pech heeft erfelijk belast te zijn met een geestesziekte die hem veel langs het spoor doet slenteren en peinzend over dakranden van hoge gebouwen laat staren. Medelijden met zelfmoordenaars kan ze niet opbrengen. Ze werpen hun gezonde lichaam voor de trein alsof die kostbare constructie gemaakt is om aan flarden te rijten. Waarom niet even een donorcodicil ingevuld en op een rustige, hygiënische plek een hartbesparende zelfdoding georganiseerd?