Vier dertigers, voor altijd verbonden door een gebeurtenis in hun jeugd. Hoe is hun leven verlopen na die gedenkwaardige dropping in de bossen bij Gorssel? Waarom spendeert Tom meer tijd bij de invalide vader van Bibi dan bij zijn eigen vriendin? Hoe kan het dat Bibi zoveel verdient bij de posterijen? Waarom is de pas getrouwde Julia helemaal niet blij als ze ontdekt dat ze zwanger is? En komt dat boek van Alex ooit af?

Leesfragment:

‘Kom je nou alweer met die rotzooi aanzetten? Ik heb je toch gevraagd een pizza in de oven te gooien?’ Frank Bleeker zet zich af tegen de tafel.
Zijn rolstoel maakt een zwieper, waardoor de voetsteunen langs de muur schampen. Het is niet de eerste keer dat de steunen de muur raken; er is een diepe sleuf boven de plint ontstaan, een stilleven dat van vele afgewezen maaltijden getuigt. Het regent korrels cement op de vloer.
Frank heeft een goed humeur. Er zijn dagen dat hij eerst zijn eten op de grond smijt en alles van tafel veegt voordat hij Tom zijn rug toekeert.
‘Luister, ik gun je die pizza van harte,’ zegt Tom, de rolstoel weer onder de tafel schuivend, ‘maar die kun je op het moment niet kauwen. Bovendien zitten hier al je medicijnen in.’ Hij gaat naast Frank zitten, roert de pap en brengt een lepel naar zijn mond. Te dichtbij, Frank schudt wild met zijn hoofd en de pap belandt in zijn baard.
‘Haha,’ zegt Frank, triomfantelijk grijnzend, ‘dat kun je er maar beter eerst uitwassen, jongen, voordat het helemaal vastkoekt. Zul je mijn dochter straks horen.’
Tom reikt naar achteren. Hij pakt een kommetje water van het aanrecht, speciaal voor dit doel klaargezet, en dept Franks baard met de om zijn hals geknoopte slab.
‘Dank je wel,’ klinkt het honend vanachter de slab.
‘Graag gedaan,’ antwoordt Tom. In gedachten bindt hij Frank vast op de tafel, zet een trechter in zijn keel en giet de pap er in één keer in.